خوشبخت باش!

سلام نخودی مامان...

داشتم تو دلم باهات حرف می زدم. گفتم بگذار بیام حرفامو برات اینجا بنویسم...

عزیزم یه چیزو بدون. می خوام بدونی مامان با وجود همه سختی ها و ناراحتی هایی که ممکنه تو زندگیش داشته باشه، آدم خوشبختیه. من آدم خوشبختی ام. چون احساس خوشبختی دارم. نه اینکه مشکل نباشه، نه اینکه سختی تو دنیا نباشه، روزهایی بوده که همه اش گریه کنم و ناراحت باشم، اما همیشه تو اوج لحظات ناراحتی با خودم گفتم که این می گذره و من می تونم با کمک خدا از پسش بر بیام و همون هم می شه... میگذره... و من می مونم و همون احساس خوشبختی که دارم...

تو دنیا مامانی، از هیچکی گله ندارم. پدر و مادرم بهترین پدر و مادر روی زمینن. عاشقانه دوستشون دارم. مادر شوهرم و پدر شوهر خدا بیامرزم همشون گلن. حتی بابایی گل... از اونم هیچ گله ای ندارم تو زندگیم. مهربونه و می دونم دوست داره ما خشبخت باشیم. با همه وجودم بهش عشق می ورزم. یک عشق صادقانه و خالصانه که همراه شعار نیست. عشقی که سعی کردم تا حد امکان خودخواهی رو از توش بردارم. از هیچ دوست و آشنایی هیچ توقعی ندارم... من خوشبختیم رو مدیون خودمم! نه کس دیگه ای... مدیون خدا هستم که به من این احساس خوشبختی رو داده، حتی میون همه مشکلات بزرگ که می تونه خیلیا رو از پا بندازه... آره مامان! من خوشبختم... و از خدا می خوام به حق همه خوبانش که این احساس خوشبختی رو هیچ وقت ازم نگیره. چون احساسیه که آدم همیشه می تونه باهاش پرانرژی زندگی کنه.

خدایا! به حق همه اون کسانی که دوستشون داری این احساس رو به کودک من هم برای همیشه و همه لحظاتش توی زندگی هدیه کن و وجودش رو مالامال و لبریز از عشق به زندگی کن...

مامانی از ته قلبش خیلی خیلی خیلی خیلی دوستت داره و همه خوبیهای دنیا رو برای تو از خدا می خواد...